Gamescom 2013 met de tv-zender Phönix.
Elke geek herinnert zich met pijnlijke gevoelens de RTL-reportage over Gamescom 2011, waarin de tv-zender gamers op de meest schandelijke en belabberde manier belachelijk maakte. Hoewel er twee jaar zijn verstreken, is dit programma niet uit het collectieve geheugen gewist - zelfs het formeel correcte verzoek om excuses van RTL heeft niets veranderd aan het feit dat tv-programma's over Gamescom op een zeer negatieve manier worden gestigmatiseerd.
De mislukking van RTL was ook het eerste waar ik aan dacht toen ik een telefoontje kreeg van Phönix met de vraag of ik als zogenaamd gamer-meisje (wat haat ik die uitdrukking!) naar de beurs wilde komen om een praatje te maken.
Maar goed, Phönix is geen RTL, het is een door GEZ gefinancierde publieke omroep die er niet in geïnteresseerd zou moeten zijn om mij voor schut te zetten. Dus zei ik ja.
In het retrogedeelte werd me gevraagd naar geeksisters, Pacman en mijn mening over vrouwen die computerspelletjes spelen, naar de Oculus Rift, de virtual reality-bril, naar mijn indrukken toen ik hem testte en naar World of Warcraft, waarbij de commentator zich natuurlijk alleen richtte op het onderwerp verslaving - dat is natuurlijk het enige dat niet-betrokken mensen interesseert. Jammer, want ik had nog veel meer te vertellen.
Ik heb geen enkele tv-ervaring (ik heb niet eens een tv ^^) en ik was stervende van opwinding, dus helaas kon ik geen controle krijgen over de stroom van de interviews. Het 'hert in de koplampen'-syndroom, zeg maar. Stom van me, want toen het programma eenmaal was ingekort tot wat de omroep wilde overbrengen (WoW is gevaarlijk), bleef er niets over van wat ik te zeggen had behalve: WoW is verslavend. Geweldig. Facepalm. Wat ik eigenlijk zei was zoiets als dit:
World of Warcraft is verslavend - maar dat is een indicator van een goed computerspel. Het punt is dat de meeste andere spellen op een gegeven moment eindigen en je verdrietig en gedesillusioneerd met de controller in je hand voor de aftiteling zit. Wow houdt praktisch nooit op, dat is het goede eraan, of juist niet. Toch stoppen de meeste mensen op een gegeven moment met spelen. Tot nu toe heeft iedereen die ik ken er op een gegeven moment genoeg van en is teruggekeerd naar de relatief saaie echte wereld, zelfs als werk of studie er in de tussentijd onder hebben geleden, was het altijd maar tijdelijk.
Niets van dit alles werd gezegd. In plaats daarvan werd ik gebruikt als een "getroffen persoon" om de algemene mening te ondersteunen dat WoW zoiets was als een drug. Natuurlijk wilde ik dat niet. Ik wilde ESO toch uitproberen, maar we kregen geen toestemming om te filmen.
Over het geheel genomen was het allemaal belabberd georganiseerd. Ik had van tevoren een lijst met voorgestelde onderwerpen opgestuurd, zoals wat je niet kon doen en waarom dat interessant zou kunnen zijn voor het publiek, maar ik denk dat niemand ernaar gekeken heeft, omdat niemand ook maar een flauw idee had van wat er op de GC te zien was.
Op de eerste dag werd ik verschillende keren overgeplaatst en mijn start van de opnames werd uiteindelijk verschoven van 's ochtends laat naar 's avonds - de beurs sloot voordat we klaar waren met opnames, dus ik was nodig op een tweede dag. Ik had ESO en Rayman Legends, twee nieuwe spellen, voorgesteld voor dag twee, maar Rayman kwam de baas van dienst toch niet goed uit (hij vond het de avond ervoor een goed idee) en niemand had toestemming gevraagd om ESO te schieten, dus we werden afgewezen. WoW was toen min of meer de enige noodoplossing, want ze waren zo vriendelijk om het 8(!)-koppige TV-team door te laten gaan. (Btw, minstens 4-5 van de 8 medewerkers waren overbodig... 2 verveelde assistenten? DFQ? Een stagiaire die alleen de camera draagt? Een man in make-up wiens diensten hooguit 10 minuten nodig waren gedurende de hele dag? Er had echt veel bij elkaar gekund... maar aangezien publieke televisiestations geen bedrijven zijn die onderworpen zijn aan de wetten van de markteconomie, is dat maar zo).
Nou ja, ik kan het nu niet meer veranderen. Dat was mijn eerste live televisie-ervaring. De volgende keer zal ik slimmer zijn en hopelijk minder nerveus, zodat ik beter kan opletten wat ik wel en niet moet zeggen :) Maar misschien is het gewoon zo dat je kunt zeggen wat je wilt, maar uiteindelijk wordt alles geduwd en geknipt zodat er iets heel anders uitkomt dan je eigenlijk wilde, zodat het in het programma past :(
EDIT, 26.08.: Na een telefoontje met het hoofd van de dienst die de opnames regisseerde, zie ik de dingen nu met iets andere ogen. Hier kun je lezen wat hij te zeggen heeft over mijn indrukken en dat ik er op veel plaatsen naast zat met mijn beoordeling.